Raz to niewiele - James Błond

    Zapach krwi unosił się jeszcze w pokoju hotelowym, gdy Błond pojawił się znikąd. Nie, nie wszedł w filmowym stylu wcale, po prostu nie pamiętał, gdzie był. To nic nowego u agenta, który lubi „wstrząśniętą, ale nie mieszaną” – i nie dotyczyło to tylko kobiet. Tak, James był rasistą. Nienawidził typu kaukaskiego, szczególnie pogardzał typem nordyckim. Nie było nic gorszego od blondynki o jasnej, świńskiej - jak mawiał - karnacji. Jednak wróćmy do rzeczy. James nie pamiętał, gdzie był i po co był. Tak więc pachniało jeszcze krwią. Resztki kaszanki walały się tu i tam.

-Polaczek?

-Jak coś, to zawsze Polaczki, co?

-Kaszanka...
-A, tak, faktycznie, mister Błond, Polak.
-Mamy drania!
-Nie mamy...
-Uciekł? Dopadnę go!
-Uciekł, ale nie dopadnie go nawet Pan, mister Błond. - do pokoju weszła ciemnowłosa piękność płci przeciwnej.

-Nie ma takiego, co by mi mógł uciec...

-Denat...

-Nie ma takiego denata, co by mi mógł uciec!

-Leży w toalecie.

-Czyżby?

-Myślę, że wciąż tam leży.
Leżał. Zatruł się kaszanką. Niezbyt świeżą kaszanką.
-Co on zrobił, właściwie?
-Nie wiemy. Umarł nim coś powiedział.

-Umarł nim coś zrobił?
-Możliwe. Nie wiemy...
-Nie wiecie?
-Nie żyje przecież...
-A więc co my tu robimy?
-Ja przyszłam cię zobaczyć, James. - powiedziała uroczo piękność.

-Taaa...

-A...

-My jesteśmy tu dlatego, że agent wezwał wsparcie...

-A co ja tu robię?! - zapytał Błond.

-Chuj wie...

-Ale nie powie. On już nie żyje. - odpowiedziało sumienie.
-Kto odpowiedział?

-Żartowałem! - dorzucił Jim Bean.
-Boli mnie głowa!
-Kogo?

-Strasznie śmierdzi...

-Mówi się „brzydko pachnie”.

-Ale tu śmierdzi.

Śmietnik faktycznie śmierdział. Nie, nie pachniał brzydko, on śmierdział i to śmierdział bardzo. James nie pamiętał jak się tu znalazł i nie pamiętał... nie pamiętał nic właściwie. Butelka – to jedyne co pamiętał i co wciąż trzymał w dłoni.

-Stój!

-Co?

-Mówi się „słucham”!

-Słucham?

-Boli mnie głowa!

-Ciebie?! - James zaczął rozumieć, że niczego nie rozumie. Butelkę bolała głowa, a on ją doskonale rozumiał, tak bardzo, że pocałował ją w czółko, by więcej jej głowa nie bolała.