Koperty są wśród nas

-Dla Pana. - podał kopertę.

-Dla mnie?

-Taa, drobiazg...

-Dziękuję, ale... - a on zniknął. Idę dalej, a tu znów ktoś podchodzi. Przysuwa się, mruga, podaje kopertę.

-Dla Pana...

-Co dla mnie?
Nic nie odpowiedział, mrugnął i odszedł. Idę dalej, a tu znów podchodzi facet jakiś.

-Das ist für Sie.
-Słucham?

-Proszsze, proszsze... - wsunął mi kopertę do kieszeni i szybkim krokiem się oddalił. Co za czort?
-Oj! Szanowny pan idzie w tym kierunku takim ogólnym, co ja? - smukły, wysoki jegomość z brodą zapytał patrząc świdrującymi oczkami... O, pewnie Żyd! - pomyślałem.
-Tak, na to wygląda... Pan Żyd jesteś!

-Ja? Nie... Ja mason jestem. A to bardzo niedobrze?

-E, nie, ja tylko tak pomyślałem, wie pan, tak pan wygląda, jak pana w gazetach malują...

-Każde ludzie tu tak mówią, ale nie przejmuj się pan, to dla pana. - I wręczył mi kopertę.
Miałem już tego dość. Nie wiedziałem co to znaczy. Zaglądam do koperty – pieniądze. Zaglądam do drugiej – to samo. Tak samo pozostałe, a tu znów ktoś podchodzi.

-Ty znajesz mienia?

-Ja nie znaju... - czy jak to tam się mówiło po rusku.

-No, ładna. - podał kopertę. Wziąłem. Dlaczego mam nie wziąć?

Idę sobie spokojnie dalej, już nawet podliczyłem koperty, poskładałem, poukładałem, a tu znów jakiś facet idzie.

-Ma pan dla mnie kopertę? - zapytałem.

-A pan ma dla mnie ma jakąś?

-Ja? Dla pana? Dlaczego bym miał? Pan kto?

-CBA.

-A ja nie CBA! - i szybko się oddalam, a wredny typ za mną...

-CBA!
-Czego pan ode mnie chcesz? Ja nic nie wiem!
-Koperta!

-Co, koperta?

Niestety, miał lepszą kondycję. Dogonił mnie jakieś sto metrów dalej.

-Koperta! - powiedział zasapany i... podał mi kopertę.

-Słucham?

-Dla pana.

-Ale CBA..

-No, mówiłem przecież! Bierz pan i spadaj pan stąd!

Wziąłem. Wziąłem i spadłem. Wracam do domu, przeliczam koperty. Nazbierało się ich trochę. Otwieram tę od CBA, a tu pieniędzy nie ma, tylko liścik: „Pozdrowienia od Prezesa! Składa Prezes i CBA”. Cholera! - pomyślałem sobie. To już nikomu ufać nie można?!