Krew w błoto

 Nic tak nie bolało jak nogi. Nawet głodu nie czuł, nie mógł przestać myśleć o tym jak bardzo mogą boleć nogi. Nie myślał nawet, że kiedykolwiek będzie w stanie maszerować trzy dni bez przerwy, bez ciepłego jedzenia, z karabinem w ręku, ciężkim plecakiem, ładownicą i torbą, a jednak stał tu. Stał w jakimś zabłoconym polu, a obok niego setki jemu podobnych. Nie wiedział gdzie jest, po co tu jest, nic nie widział. Poranna mgła gdzieś się rozwiała, ale przed nim, za nim i po bokach stali ludzie zmęczeni jak on, zdezorientowani jak on, młodzi jak on, ubrani jak on. Najchętniej rzuciłby wszystko i po prostu zasnął, choćby tu, gdzie był. Krew sączyła się z jego dziurawych butów.

Zastanawiał się ilu ludzi stoi obok niego. Starał się unieść na palcach, ale i tak niczego nie mógł zobaczyć. Wszędzie dokoła setki ludzi. Ktoś właśnie oddał mocz na jego spodnie. Odwrócił się wściekły.

-Co pan?!

-Eee! - wąsaty weteran splunął z pogardą.

-Godzina odpoczynku!

Wszyscy rzucili się na ziemię jak stali. On też padł na ziemię, byle tylko trochę się przespać, ale zanim to zrobił rozejrzał się jeszcze. Wszędzie dokoła szeregi ludzi. Wszyscy zmęczeni jak on. Setki, może tysiące, jak papierowe żołnierzyki. Położył się w błocie i zasnął.

Obudził go przeraźliwy huk. Myślał, że zawalił się świat. I następny i kolejny i jeszcze jeden, wreszcie jeden za drugim; jeden, nieprzerwany łoskot.

-Wstawać! Wstawać śpiochy! Wstajemy! - głos oficerów i podoficerów nie robił na nikim wrażenia, nie on jeden był przerażony.

-To armaty?

-To armaty biją?

Niejeden zatykał dłońmi uszy, inni krzyczeli przerażeni.

-Zabiją nas! Zabiją nas wszystkich!

-Cisza! - wrzeszczał podoficer za plecami.

-Na pewno nas zabiją!

-Jezus Maria!

-Milczeć! Cisza! To nasze armaty biją! Równaj!

-Jak pioruny jakieś, tyle, że głośniejsze!

-I więcej ich!

-Cisza! Ani słowa! Równaj!

Chwilę potem otoczyła ich mgła. Mgła o dziwnym zapachu spalenizny. Nigdy jeszcze nie czuł takiego zapachu. Czy tak pachnie w Piekle? Dym szczypał w oczy. Zmuszał do kaszlu. Nie on jeden kasłał. Poborowi rozglądali się niepewnie.

-To proch. Przyzwyczaisz się, młokosie.

-To jeszcze nic, polubicie ten zapach! - zaśmiał się inny wiarus.

Huk się nie urywał. Trwał i trwał. To nic, że to były „nasze” działa, mimo wszystko przerażał. Serce tłukło, zatykanie uszu nie pomagało, a osiwiały weteran śmiał się w głos. „Czy to się nigdy nie skończy??”. I nagle skończyło się. Tak nagle jak się zaczęło. Nastała niesamowita cisza. Cisza straszniejsza od łomotu dział. Spoglądali na siebie przerażeni. Co jeszcze może ich spotkać? Ale nie stało się nic. Ciszę przerywały szepty uciszane przez oficerów i podoficerów.

-Cisza! Nie rozmawiać!

-Rzekłem: cisza! Ani słowa więcej!

-Milczeć!

Dym i plecaki przed nim. Inni za nim. Tyle widział. I dym, dym, który zakrywał wszystko. Jak mgła, nie było widać nic, ale ten dym sprawiał, że nie było widać nic na kilka kroków.

-To konie?

-Cisza!

Łomot. Cichy, daleki, ale łomot, niemal jak burza daleki, ale nieprzerwany. Czasem cichł, a czasem sprawiał, że ziemia drżała. Coraz głośniejszy, coraz straszniejszy, może straszniejszy dlatego, że nic nie było widać?

-To kawaleria? Wytną nas!

-Cisza w szeregach!

-Dlaczego my nie w czworobokach?

-Cisza!

-Wytną, na Boga, wytną!

Łomot był coraz głośniejszy, przerażający, dudniło w uszach, ziemia drżała. Czy koń może być przerażający?

-Cisza! To nasi! - zakrzyknął oficer.

-Zawsze tak mówisz!

-Milcz, bo pałaszem przebiję! Który to powiedział? - cisza. - Który śmiał? - cisza.

Łomot to nikł, to znów się wzmagał. Teraz było słychać wrzask jakiś. Setki, tysiące wrzasków?

-Krzyczą „urra” czy „hura”?

-Milczeć! Przebiję!

-”Urra” czy „hura”? - wszyscy przycichli, wsłuchiwali się w odgłosy płynące z dali.

-Zesrał się! Ha ha ha! - zabrzmiał wiarus. Zaśmiewał się z czegoś albo z kogoś. Wrzask „hura” albo „urra”, a on się śmieje... Konie... Kawaleria, a on się śmieje? „Matko Boska”!

Za nim stał szlusujący, słyszał wyraźnie jak zapytał oficera:

-Panie poruczniku, nasi?

-Nie wiem, do cholery, nic nie widać!

Zrobiło mu się mdło. Co to znaczy, jeśli to nie nasi?

Ktoś wrzeszczał. Wpadł między szeregi i krzyczał. Nic z sensem. Po prostu krzyczał. Tak głośno jak mógł. Przepuścili go. Chwilę potem wpadł następny, i następny, i następny. Niektórzy zakrwawieni, niektórzy nie. Wszyscy przepychali się, nie zważali na krzyki oficerów, nie zwracali uwagi na razy. Byli przerażeni. Było ich coraz więcej.

-Pluton! Nabijanie bez komendy!

-To znaczy... Mam ładować czy nie? - zapytał.

-Ładuj karabin i to porządnie. I dorzuć to. - osiwiały żołnierz podał kilka gwoździ i innych kawałków zardzewiałego metalu. - Wiem co mówię, spokojnie ładuj i dorzuć to to.

-Co to znaczy? Co to znaczy?

-To znaczy, że idziemy umierać, bracie!

-Co? Ja nie chcę umierać!

-Naładowałeś? Jak przyjdzie co do czego idź za mną! Będzie dobrze! - splunął. - Nie pierwszy to mój raz, młokosie!

-Pluton naprzód! Marsz, marsz!

Nie sądził, że można czuć się dobrze idąc na śmierć... Nagle, w tym samym momencie ruszyło przed siebie setki, może tysiące ludzi. Ramię w ramię, krok w krok...

-Raz, dwa! Lewa! Pamiętasz idioto, która jest lewa? - wrzeszczał ktoś z tyłu.

Coraz więcej ludzi przeciskało się między nimi, by uciec. Coraz więcej zakrwawionych, coraz więcej takich, co pomagali tym zakrwawionym. Wtedy pierwszy raz zobaczył trupa. Mignął mu gdzieś między nogami. Trup patrzył w niebo. Nie, nie było krwi. Leżał i patrzył w niebo. „Tak wygląda śmierć?”. Usiłował zobaczyć coś przez ramiona kolegów, ale widział tylko plecaki albo dym. Nic poza tym... i rannych lub trupy pod stopami.

-Hilfe! - pierwszy raz zobaczył wroga... Leżał tak jak inni i krzyczał jak inni, ale po niemiecku. Dziwna rzecz, nagle niemiecki stał się językiem wroga, a przecież on też mówił po niemiecku, jego sąsiedzi też mówili po niemiecku... Jego rodzina mówiła po niemiecku.

-Stój!

Zaglądał przez ramiona kolegów, ale wciąż niczego nie widział. Dym tylko.

-Ton!

-Tuy!

-Cel!

-Pal!

Wystrzelił, chociaż nie wiedział do kogo czy do czego?

-Pluton! Nadstawcie bagnety! Podwójny krok! Marsz, marsz!

-Cisza! Milczeć! Ani słowa! - powtarzał szlusujący.

Poszli w mgłę, w dym raczej. Nagle ich zobaczył. Całe szeregi. Dziesiątki? Setki? Rozległ się trzask, jak dziesiątki łamanych gałęzi. Błyski i jeszcze więcej dymu. Tu i ówdzie głuche uderzenie i padał ktoś. Bez krzyku, bez jęku, bez słowa. Upadał i tyle.

-Szlusuj!

Teraz on był w pierwszym rzędzie. Nie bał się jednak. Szedł dalej. Nagle mocne ramię pociągnęło go do tyłu.

-Gdzie się spieszysz, młokosie? - wąsacz wepchnął się w jego miejsce. - Mówiłem za mną, gówniarzu!

Krzyku dużo, biegania więcej... i tyle. Uciekli, gdy tylko nas zobaczyli. Wszyscy. Zwyzywali nas w biegu. Tak wygląda wojna?

-Pożyjesz, gówniarzu! - syknął wąsacz.

-To już?

-Poszczęściło ci się... Ale to dopiero pół dnia, gówniarzu!

Resztę dnia spędzili w tym samym miejscu. Głodni, spragnieni, ale żywi. Dziwna ta wojna. Gdy chcesz żyć – umierasz, a gdy jest ci wszystko jedno – zawsze spotka cię jakaś zbłąkana kula. Znów był głodny, ale nic go tak nie bolało jak nogi.

-Wybierz sobie buty. - powiedział wąsacz wskazując leżące trupy, trupy naszych i ich.