Takie nic...

-Panie Waldku kochany... Ile ja się w życiu nakopałem... Łopata to całe moje życie.

-Kogo pan tak tam zakopuje, panie Zenku?

-Starą.

-Swoją?

-Tym razem swoją.

-A na co jej się zeszło, bidulce?

-Bidulce? Jakiej b... aaaa... Wypadek..

-Tak mi przykro...

-Ostrzegałem. Nie słuchała.

-Co się stało, panie Zenku kochany?

-Jebłem młotkiem. Jebłem i po sprawie. Prosiłem, błagałem, a ona swoje, wie pan...

-No tak, rozumiem, oj rozumiem...

-Pan by raz tak wreszcie...

-Że moja starą?

-A co?

-Ja ją kocham, panie Zenku...

-No! O tym mówię, ja też ją kocham. Znaczy kochałem... Kocham... Ale czasem trzeba jebnąć, wie pan. Mówiłem dość, mówiłem, że przesadzi i takie tam, ona swoje...

-Jakoś nie potrafię... Tyle lat pożycia... No i dzieci... Kredyty i rodzina...

-Pół kilowy.

-Co?

-Pół kilowy i ulży panu, panie Waldku kochany.

-Ale żeby tak zaraz młotkiem..?

-Wiem co mówię.

-No, ale...

-A czym?

-Co, „a czym?”.

-Siekierą? Chlapie bardzo. Owszem, radość bierze, ale dla dzieciaków marnie wygląda.

-Co pan?

-Masz pan łoma?

-Nie mam...

-Łopatę pan masz...

-No mam, ale...

-No! Masz ci los! Ma ale się boi!

-Ja się wcale nie boję!

-Dobra...

-O, cholera, moja idzie...

Faktycznie, szła, właściwie lazła. Wredna mordka, gadała coś do siebie, wrzeszczała już z daleka...

-Ty, durniu ty!

-Co?

-Ech, ty... - Waldek przyspieszył robotę.

-To ja cię wszędzie szukam, a ty sobie kopiesz?

-Kwiatuszku, robotę mam...

-Zawsze masz robotę!

-Taka robota...

-Mam dla ciebie kanapki. - rozejrzała się. Waldek się ukłonił grzecznie. - Uważaj na niego, on jeszcze kiedy kogo zatłucze, zabije, mówię ci! Źle mu z oczu patrzy!

-Tak, kochanie!

-Ty mnie w ogóle nie słuchasz!

-Tak, kochanie...

-Masz szczęście, bo przy ludziach nie dam ci w mordę, a należy ci się!

-Za co?

-Za co? Za co? Za cokolwiek! Za moje lata stracone! A mogłam ja z tym Wackiem, wiesz którym...

Waldek puszczał oczka ukradkiem do Zenka, mrugał i śmiał się pod nosem. Gadał cos do siebie.

-Ależ kochanie!

-Kochanie! Kochanie! Złote góry mi obiecałeś, chuju!

-No, tak wyszło...

Waldek zaśmiał się w głos...

-Zawsze byłeś marny! Zawsze durny taki! A inne, to wiesz! Widziałeś jak one sobie żyją teraz? Tylko ja za marnotę takiego wyszłam!

Zenek przełknął głośno ślinę. Waldek kopał i uśmiechał się do siebie.

-Kogo tam zakopujecie dzisiaj? - ciągnęła żona Zenka.

-Eee, żonie mi się zeszło... - wyjaśnił z uśmiechem Waldek.

-Swoją zakopujesz?

-Swoja zakopuję.

-A kwiaty biedaczce kupiłeś?

-A na chuj jej teraz kwiaty? - uderzył mocniej łopatą, a potem drugi raz. - Mocno ubijam by nie wylazła, cholera jedna!

-Jak możesz tak o Jolce!?

-Jolka jak Jolka. Najpierw Jolunia kochana, a potem nauczka do końca życia!

-Serca nie masz!

-Miałem... Miałem, ale tej suce oddałem! I nie mam już!

-Mówisz tak, bo nie wiesz co mówisz!

Stanął nagle. Milczał. Patrzył w dół. Nie wiem o czym myślał, ale drżącymi rękoma wyciągnął papierosa, zapalił.

-Kto ci teraz skarpetki będzie cerował? Kto będzie ci gacie prał? Kto będzie ci gotował? Durny ty...

-Pierdolę!

-Co? Nieboszczkę zakopujesz, ale zrozumiesz...

-Oj, kurwa, zrozumiałem... - odwrócił się i zapytał: -Zenek? - zapytał dysząc jakoś dziwnie...

-Zakopuj! Tylko mnie o cerowanie nie proś, durny!

Waldek uniósł łopatę wysoko, z dziwnym uśmiechem na ustach...

-Zenek, nie utrudniaj...

-Waldek!

-Zenek!

Nim jednak ktokolwiek pomyślał, Zenkowa wyrwała łopatę z rąk męża i trzasnęła nią Waldka. Waldek wpadł do dołka, ale Zenkowej to było mało. Tłukła jeszcze, a potem z całej siły wbiła łopatę w gardło Waldka, niemal ucinając mu głowę.

-No i chuj!

-Tak? Tak kochanie?

-Zadajesz się ze złym towarzystwem. No co? Ja mam za ciebie kopać? Zasyp to ścierwo...

Zenek posłusznie zakopał kolegę i to co musiał.

-Mam dla ciebie kanapki z serem i z szyneczką, wiesz?

-A papierosy kupiłaś?

-Jakże bym mogła zapomnieć, Misiu! - i podała o ust męża papierosa. Sama zapaliła.- Kocham cię, Misiu!

 -Wiem.., wiem... - wydukał Zenek.